Η Γεωργία Τρούλη, Εικαστικός, τοποθετείται στο polismagazino.gr για το lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
“Στην πανδημία οφείλουμε όλοι να λειτουργήσουμε με σύνεση και συνείδηση και όχι με φόβο.”
Toπικά Lock down. Αναγκαία ή όχι; Δεν είμαι ειδική να κρίνω και να απαντήσω και ιδίως σε τέτοιες πρωτόγνωρες καταστάσεις που δεν είναι ακόμη κάτι σταθμισμένο ως μέτρο. Το lock down στην Θεσσαλονίκη είναι γεγονός πλέον. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να λειτουργήσουμε όλοι με συντονισμένη προσπάθεια και αλληλοσεβασμό για να βγούμε από αυτήν την πραγματικότητα όσο γίνεται πιο σύντομα.
Πολιτισμός στην χώρα που γεννήθηκε. Ποιο είναι το μέλλον του; Μόνο συνέχεια, παραγωγή, νέες συνθήκες αλλά και νέες οπτικές, νέες προοπτικές. Σε καμία συνθήκη της ιστορίας δεν έπαψε η δημιουργία και ο πολιτισμός, όσο απαιτητική και ένα ήταν η επαναπροσαρμογή σε τρέχουσες περιοριστικές παραμέτρους.
Αγκαλιάζω: Mια λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Η αγκαλιά ποτέ δεν ήταν μια λέξη, ούτε θα είναι. Είναι έννοια, ό,τι πιο γνήσιο τρυφερό και θεραπευτικό, περιεκτικό, προστατευτικό μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αγαπιούνται, που βιώνουν εκείνη την στιγμή πραγματικά, που εκτιμάνε ο ένας τον άλλον. Μέσα στην πανδημία πολλοί έχουμε καταλάβει την αξία της αγκαλιάς ακόμη περισσότερο. Προσωπικά σχεδόν ποτέ δεν φιλάω τους δικούς μου ανθρώπους στο μάγουλο, παρά μόνο τους αγκαλιάζω. Τώρα, μέσα στην πανδημία ακόμη, με τους εγκάρδιους φίλους ερχόμαστε στήθος με στήθος.
Φόβος –Απώλεια. Υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητα σας; Είναι καταστάσεις ζωής και συναισθήματος με τις οποίες έχω περπατήσει χέρι χέρι. Είχα μια φίλη στην εφηβεία που πάντα έλεγε ‘ο φοβισμένος είναι αυτός που τολμάει’. Αυτό με οδηγεί πολλές φορές στην ζωή μου όταν νιώθω φόβο για να βρω το θάρρος και το κουράγιο να περάσω αντίπερα. Μερικές φορές το τίμημα είναι μεγάλο αλλά αυτό που ξεδιπλώνεται στην άλλη πλευρά του φόβου, είναι υπέροχο. Η απώλεια είναι μια πιο δεδομένη κατάσταση και συνεπώς πιο επώδυνη και εάν δεν μπορεί να αποφευχθεί, καλό είναι να συμφιλιωθούμε με αυτήν. Αλλά και να προχωρήσουμε παραπέρα μαθαίνοντας από αυτήν την εμπειρία. Στην πανδημία οφείλουμε όλοι να λειτουργήσουμε με σύνεση και συνείδηση και όχι με φόβο.
Μάσκα. Ήρθε για να μείνει; Δεν ήρθε για να μείνει, αλλά προς το παρόν διασκεδάζω την ευρηματικότητα με την οποία την έχουμε υποδεχτεί στην ζωή μας, τα χρώματα, τα υλικά τα μοτίβα, τα σχέδια. Βλέπω όμως και πώς δυσανασχετούν τα μικρά παιδιά στο σχολείο με τη συνεχή χρήση της και το θεωρώ λογικό. Δε νομίζω, μολοταύτα, ότι θα φύγει γρήγορα από την ζωή μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε την αναγκαιότητά της και να την δούμε σαν ένα αξεσουάρ, ένα κομμάτι της καθημερινής μας ένδυσης.
Καλλιτέχνης- Υπάρχει ελπίς επιβίωσης για το αύριο; Ο καλλιτέχνης είναι ο ορισμός της ελπίδας, της συνέχειας, της δράσης. Έχω δηλώσει πολλές φορές και θα το επαναλάβω ότι θεωρώ δημιουργό κάθε άνθρωπο σε όποιο πεδίο και εάν βρίσκεται, όταν δουλεύει καθημερινά (ανεξάρτητα με την εργασία του σε πολλές περιπτώσεις) σε αυτό που αγαπά με συνείδηση με όραμα. Η εποχή covid που βιώνουμε είναι μια μεταβατική –μετασχηματιστική περίοδος, που μέσα από πολλές απώλειες (ελευθεριών- ανθρώπων- οικονομικών πόρων) καλούμαστε να επαναξιολογήσουμε την θέση μας στον κόσμο, την σχέση μας με τον εαυτό και τους ανθρώπους, καλούμαστε να φτάσουμε στον πυρήνα της αλήθειας μας. Κι έπειτα να κοιτάξουμε και να χττίσουμε το αύριο.
Μουσεία, Gallery, Mουσικές σκηνές, ανοιχτά, κλειστά η με λίγα άτομα. Τι προτείνετε; Τα μουσεία και οι γκαλερί θεωρώ ότι μπορούν να παραμείνουν ανοιχτά διότι η είσοδος και η ροή του κόσμου σε αυτά μπορεί να ρυθμίζεται και μπορούν να εφαρμόζονται τα πρωτόκολλα ασφάλειας, όπως και γινόταν άλλωστε, στις περισσότερες περιπτώσεις.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Πάντα έχω αγάπη για την ζωή και περιέργεια για το τι μπορεί να συμβεί μετά. Βιώνω την στιγμή και παράλληλα σχεδιάζω το μέλλον. Είμαι όμως συμφιλιωμένη με το άγνωστο. Είμαι πολύ ευγνώμων για τα παιδιά μου που είναι πάντα ένα ισχυρό κίνητρο συνέχειας, για τους φίλους –ες μου, για τους συνεργάτες, για την ομορφιά που ανακαλύπτω συνεχώς στην πόλη που ζω για την ομορφιά που ανακαλύπτω στους μαθητές μου και στους ανθρώπους, για τα ταξίδια που κάνω, για τις πολύ ήρεμες ώρες που περνάω στο σπίτι. Πολύ απλά σκέφτομαι ότι ό,τι και να γίνει πάντα θα υπάρχουν στιγμές, καταστάσεις που θα μας κάνουν ευτυχισμένους και εάν δεν υπάρχουν μπορούμε να δημιουργήσουμε, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που ήδη υπάρχουν στην ζωή μας. Να έχουμε πίστη ότι όλα θα γίνουν ακόμη καλύτερα. Και θα γίνουν.
