Η «επιμονή» είναι παγκόσμια εμπειρία. Όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως καταγωγής, έχουν μέσα τους την ανάγκη να συνεχίσουν, να παλέψουν, να κρατήσουν κάτι ζωντανό
Πώς επηρέασε ο χώρος του αεροδρομίου Ηρακλείου τη σύλληψη ή την υλοποίηση του έργου σας; Ο χώρος του αεροδρομίου είναι κατεξοχήν τόπος μετάβασης. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο συναντώνται εκεί σε μια στιγμή ανάμεσα στο «φεύγω» και το «έρχομαι». Αυτή η αίσθηση ρευστότητας με ώθησε να δημιουργήσω έργα που πατούν στη μνήμη και στην παράδοση της Κρήτης, αλλά την ίδια στιγμή ανοίγονται προς το παγκόσμιο βλέμμα. Η τέχνη, όπως και το αεροδρόμιο, είναι μια γέφυρα.
Ποια στοιχεία «επιμονής» ή διάρκειας θεωρείτε ότι αναδεικνύονται ιδιαίτερα μέσα στον συγκεκριμένο χώρο; Το αεροδρόμιο είναι περαστικό σημείο· το έργο μου αντιπαραθέτει τη διάρκεια και τη σταθερότητα. Αναδεικνύεται έτσι η επιμονή του πολιτισμού να επιβιώνει, να μεταδίδεται και να εμπνέει παρά τις αλλαγές των εποχών και των ανθρώπων. Οι Μινωικοί και Μυκηναϊκοί συμβολισμοί που χρησιμοποιώ είναι η απόδειξη ότι η κρητική ψυχή αντέχει στο χρόνο.
Ποιους συμβολισμούς ή μηνύματα θέλατε να περάσετε σε ένα διεθνές κοινό που συχνά βρίσκεται σε μετακίνηση; Ήθελα να περάσω το μήνυμα ότι οι ρίζες είναι δύναμη και όχι βάρος. Στον ταξιδιώτη που βρίσκεται σε κίνηση, η εικόνα μιας γλώσσας και ενός πολιτισμού 3.500 χρόνων μπορεί να λειτουργήσει σαν σημείο αναφοράς, σαν υπόμνηση ότι υπάρχει κάτι σταθερό και διαχρονικό μέσα στη δίνη της κινητικότητας.
Ποιες δυσκολίες ή προκλήσεις συναντήσατε προσαρμόζοντας το έργο σας σε έναν ανοιχτό, δημόσιο και περαστικό χώρο όπως το αεροδρόμιο; Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να βρω την ισορροπία ανάμεσα στην αισθητική ένταση και την αναγνωσιμότητα. Σε έναν δημόσιο χώρο, ο θεατής δεν έχει τον χρόνο μιας γκαλερί· το βλέμμα του είναι βιαστικό. Έπρεπε το έργο να είναι άμεσο, ελκυστικό και συνάμα βαθύ, ώστε ακόμη και ένα γρήγορο πέρασμα να αφήσει ένα αποτύπωμα.
Πώς πιστεύετε ότι η τέχνη της επιμονής επικοινωνεί με ανθρώπους από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα που συναντιούνται εδώ; Η «επιμονή» είναι παγκόσμια εμπειρία. Όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως καταγωγής, έχουν μέσα τους την ανάγκη να συνεχίσουν, να παλέψουν, να κρατήσουν κάτι ζωντανό. Γι’ αυτό η τέχνη που μιλά για διάρκεια βρίσκει ανταπόκριση παντού – μιλάει κατευθείαν στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας.
Ποια ήταν η αντίδραση του κοινού ή τα σχόλια που έχετε ήδη δεχτεί για το έργο σας στο συγκεκριμένο χώρο; Οι αντιδράσεις ήταν συγκινητικές. Ταξιδιώτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό μου μίλησαν για το πώς ένιωσαν μια σύνδεση με κάτι αρχαίο αλλά και ζωντανό. Μου είπαν ότι μέσα στον θόρυβο και την κίνηση του αεροδρομίου, το έργο λειτούργησε σαν ανάσα και σαν σιωπηλό σημείο περισυλλογής.
Πώς θα περιγράφατε το προσωπικό σας ταξίδι ως καλλιτέχνης μετά από αυτή τη συμμετοχή – άλλαξε κάτι στη ματιά ή την επιμονή σας; Η εμπειρία αυτή μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι η τέχνη να βγαίνει από τους «ιερούς» χώρους της και να συναντά τον κόσμο στην καθημερινότητά του. Ενίσχυσε την πεποίθησή μου ότι η τέχνη πρέπει να είναι παρούσα εκεί όπου οι άνθρωποι κινούνται, ονειρεύονται, ξεκινούν ταξίδια. Η επιμονή μου έγινε πιο συνειδητή: να συνεχίσω να φέρνω την τέχνη σε χώρους όπου δεν την περιμένουν.
Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ανάμνηση ή εικόνα από την Κρήτη που σας ακολουθεί δημιουργικά; Ναι, η εικόνα του λαβυρίνθου και του μινωικού συμβολισμού. Από παιδί με γοήτευε η ιδέα ότι μέσα στην Κρήτη υπάρχει ένας «κρυμμένος» κόσμος, ένας τόπος μυστήριου και γνώσης. Αυτός ο λαβύρινθος με ακολουθεί ακόμη – είναι το νήμα που διατρέχει τη δουλειά μου, η αίσθηση ότι η τέχνη είναι μια αναζήτηση ανάμεσα στο φως και στη σκιά.
Ο Μάνος Ιωαννίδης είναι εικαστικός καλλιτέχνης με διεθνείς διακρίσεις, ανάμεσά τους το βραβείο της UNESCO και το ειδικό βραβείο του World Business Angels Investment Forum για το έργο του Melting Penguin. Δημιουργεί πορτρέτα και σειρές εμπνευσμένες από την Κρητο-Μινωική γραφή και την ποπ αισθητική, αξιοποιώντας σύγχρονες τεχνικές χάραξης. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, καθώς και σε μουσεία.
