Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος στα “Ομμάτα Δακρωμένα – Ένα γράμμα για την Τραπεζούντα”

Συνέντευξη με τον ηθοποιό, Λευτέρη Δημηρόπουλο στη δημοσιογράφο Βάγια Σεραφειμίδου.

Η θεατρική παράσταση «Ομμάτα Δακρωμένα – Ένα γράμμα για την Τραπεζούντα, του Δήμου Αβδελιώδη», εμπνευσμένο από το ομότιτλο έργο της Τάνιας Χαροκόπου, συνεχίζει την περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, τη στιγμή που μεγάλες θεατρικές παραγωγές έχουν διακόψει τις προγραμματισμένες τους εμφανίσεις εξαιτίας των τελευταίων εξελίξεων στη χώρα μας. Όχι δεν είναι fake news. Η απήχηση του κόσμου στις καλλιτεχνικές αίθουσες όσο και η συγκίνηση του, οδήγησε τους συντελεστές της συγκεκριμένης θεατρικής παράστασης να συνεχίσουν την περιοδεία τους σε όλη την Ελλάδα υπηρετώντας τη τέχνη τους με πίστη και αφοσίωση.

Άλλωστε αυτό δεν είναι τέχνη για έναν ηθοποιό; Το να μπορεί να είναι σκληραγωγημένος, ανθεκτικός και ευέλικτος σε ενδεχόμενες δυσκολίες; «Ομμάτα Δακρωμένα-Ένα γράμμα για την Τραπεζούντα»… Ένα έργο που πραγματεύεται την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου μεταφέροντας τις σκέψεις μας σε μια εποχή που ο Ελληνισμός βίωσε τα αποτρόπαια εγκλήματα της γειτονικής χώρας μέσα από μια σειρά κακουχιών που εκφράζουν αδιαμφισβήτητα τον πόνο την βία και την εξαθλίωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Η Γενοκτονια των Ποντίων, μια ατιμώρητη πράξη θηριωδίας γίνεται η αφορμή από τον Δήμο Αβδελιώτη για τέχνη, έμπνευση και δημιουργία.

Μπορεί ένα καλλιτεχνικό έργο που πραγματεύεται μια αληθινή και σκληρή ιστορία να αφυπνίσει θετικά μηνύματα; Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος, ένας από τους πρωταγωνιστές της θεατρικής παράστασης «Ομμάτα Δακρωμένα-Ένα γράμμα για την Τραπεζούντα», μας εξηγεί πως στόχος της θεατρικής αυτής παράστασης δεν είναι να προάγει τον πόνο και την αγριότητα της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά να δημιουργήσει θετικά μηνύματα τα οποία οδηγούν στη λύτρωση. Σε ένα συναίσθημα που βρίσκει πρόσφορο έδαφος αφού πρώτα εξαντλήσει όλα τα ψυχικά αποθέματα οδύνης και πόνου.

Λευτέρη, φέτος πρωταγωνιστείς στη θεατρική παράσταση «Ομμάτα Δακρωμένα -Ένα γράμμα για την Τραπεζούντα» της Τάνιας Χαροκόπου, σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη.. Μια παράσταση που πραγματεύεται την αληθινή ιστορία της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ποιον ρόλο υποδύεσαι; Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.

Η παράσταση έχει να κάνει με μια ιστορία αγάπης ενός Τούρκου του Ενβέρ, και μιας Ελληνίδας, της Ελένης, στην Τραπεζούντα, την περίοδο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ο ρόλος μου είναι ο Χρύσανθος, ο αδερφός της Ελένης. Ένας νέος άνθρωπος, ο οποίος αγωνίζεται να κρατήσει τις ισορροπίες στην οικογένειά του, σε μια δύσκολη εποχή και με τον πατέρα να λείπει.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι ένα ιστορικό εθνικό γεγονός που αναβιώνει στις μνήμες μας σκληρές εικόνες. Εξαθλίωση, πείνα, βασανιστήρια και ανείπωτες δολοφονίες συνθέτουν το απάνθρωπο και σκληρό αυτό γεγονός που κατέγραψε η σύγχρονη ελληνική ιστορία. Ποιος είναι ο ψυχισμός των ηρώων αυτής της παράστασης;

Οι ήρωες αυτού του έργου είναι άνθρωποι που βίωσαν πόνο και κακουχίες, αλλά έχοντας ως συμμάχους το μεγαλείο της ψυχής τους και τις μνήμες της καταγωγής και της πατρίδας τους, φτάνουν στη λύτρωση. Η πορεία τους βεβαίως ενισχύεται από την πλήρη αποδοχή, έμμεσα και άμεσα, του έρωτα και της αληθινής αγάπης.

Ποια μηνύματα στέλνει η παράσταση και τι συναισθήματα έχεις για τον ήρωα που υποδύεσαι;

Το μήνυμα της παράστασης μας είναι πολύ σημαντικό, και χρειάζεται λεπτούς χειρισμούς και μεγάλη προσπάθεια για να αποδοθεί έτσι όπως πολύ σωστά το επιδίωξε και το δίδαξε κατά τη διάρκεια των προβών ο κ. Δήμος Αβδελιώδης. Μέσα από την παράσταση ξανά βιώνουμε τον πόνο αλλά και την αγριότητα της εποχής. Όχι όμως σαν αισθητική πραγματικότητα. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία του μηνύματος. Πόνος και αγριότητα προάγονται και βιώνονται ως ενθουσιασμός και θετική σκέψη. Όλα μένουν χαραγμένα στη μνήμη και στην ψυχή μας, με τέτοιο τρόπο ώστε ποτέ ξανά να μην τρομάξουμε από τον φόβο που γεννάει το μίσος. Αντίθετα (η παράσταση) μας εφοδιάζει συναισθηματικά και ψυχικά, οδηγώντας μας στο να τον καταπνίξουμε από την πολλή αγάπη. Για τον Χρύσανθο είμαι περήφανος. Κατανοώ την αρχική του άρνηση όσον αφορά τον έρωτα και την αγάπη της αδερφής του για τον Τούρκο Ενβέρ, θαυμάζω την πίστη στα ιδανικά του μέχρι το τέλος, όπως και την ανθρώπινη υπόσταση του, η οποία τελικά τον οδηγεί σε ορθές αποφάσεις και κινήσεις.

Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Ήταν ένα αυγουστιάτικο πρωινό, όταν δέχτηκα κλήση από τον κ. Βασίλη Γκουρούση, τον παραγωγό μας και δημιουργό της εταιρίας παραγωγής Θεατροκίνημα, ο οποίος μου έκανε την πρόταση. Μετά ακολούθησε ένα ραντεβού με τον σκηνοθέτη/δάσκαλο κ. Δήμο Αβδελιώδη. Τιμή μου ,που με επέλεξαν.

Πρωταγωνίστησες σε μία από τις σπουδαιότερες θεατρικές επιτυχίες των τελευταίων ετών “Το γάλα” του Βασίλη Κατσικονούρη σε σκηνοθεσία Άννας Βαγενά η οποία απέσπασε βραβείο καλύτερης παράστασης. Τελικά ένας ηθοποιός τι ονειρεύεται καλές συνεργασίες ή ποικίλους ρόλους;

Για την παράσταση αυτήν και το τι έζησα όσο παιζόταν σε Αθήνα και περιφέρεια, μπορώ να σου γράψω βιβλίο. Θα πω μόνο ότι είναι το πιο συγκλονιστικό γεγονός όλης μου της επαγγελματικής ζωής μέχρι σήμερα. Όσον αφορά τις καλές συνεργασίες η τους ποικίλους ρόλους, το ιδανικό θα ήταν να συνδυάζονται και τα δυο, σε βάθος χρόνου φυσικά.

Έχεις κάνει τηλεόραση, θέατρο και κινηματογράφο. Τι σημαίνει το καθένα απ’ αυτά για ‘σένα; Υπάρχει κάποιος ρόλος από όσους έχει υποδυθεί μέχρι τώρα που έχεις ξεχωρίσει;

Νομίζω ότι είμαι παιδί του θεάτρου. Μην παρεξηγηθώ όμως. Με γοητεύει ο κινηματογράφος και θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερός που συμμετείχα με έναν από τους βασικούς ρόλους στην ταινία ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ . Μια ταινία που βασίστηκε στην αληθινή ιστορία της μάχης στη Μονή Δοβρά , στη Βέροια το Μάρτιου του 1822. Ταινία για το ένδοξο 1821 είχε να γυριστεί πάνω από 50 χρόνια. Η τηλεόραση αν απελευθερωθεί από την ταμπέλα του μέσου για αναγνώριση, πιστεύω ότι θα εξελιχθεί και θα μαγέψει κάθε ηθοποιό!!!

Η τέχνη απαιτεί θυσίες. Κατά καιρούς έχουμε δει πολλούς ηθοποιούς να μεταμορφώνονται για να αποδώσουν άρτια τον ρόλο που καλούνται να υποδυθούν. Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έκανες εσύ για να την υπηρετήσεις;

Οι θυσίες που κάνει ένας ηθοποιός είναι πολλές και δεν έχουν να κάνουν μόνο με την εξωτερική του εμφάνιση. Θυσιάζεις την ψυχολογία σου, θυσιάζεις την προσωπική σου ζωή, θυσιάζεις, σε έναν μεγάλο βαθμό, όλη σου την καθημερινότητα. Θέλει γερό στομάχι η τέχνη. Όσον αφορά την εξωτερική εμφάνιση, θα σου δώσω δύο παραδείγματα. «θυσίας»! Για δύο χρόνια, όσο ήμουν στην παράσταση ‘’Το Γάλα’’, δεν είχα κουρευτεί. Για έναν χρόνο, όσο ήμουν Δον Κιχώτης, δεν κουρεύτηκα και δεν ξυρίστηκα! Δεν τα λες και θυσίες, αλλά όσο να ’ναι, μαλλί και μούσι, είχαν παραμακρύνει για τα δικά μου δεδομένα!

Ο Ρώσος σκηνοθέτης Στανισλάφσκι, απαιτούσε την πλήρη ταύτιση του ηθοποιού πάνω στην σκήνη για να ξεχάσει ο ακροατής ότι βρίσκεται στο θέατρο. Ο ηθοποιός – καλλιτέχνης Λευτέρης Δημηρόπουλος με ποιο τρόπο ταυτίζεται με τον ρόλο του πάνω στην σκηνή;

Ομολογώ ότι επηρεασμένος πολύ από το βιβλίο του Στανισλάφσκι, ‘’Ένας Ηθοποιός Δημιουργείται’’. Ακολουθώ πολλές από τις τακτικές/τεχνικές του όσον αφορά την απόδοση του ρόλου και όχι μόνο. Η συγκινησιακή μνήμη, μέσα από τη δική μου αλήθεια, με βοηθάει στην ανάλυση του χαρακτήρα του ρόλου και τελικά στην απόδοση του πάνω στη σκηνή. Επιδιώκω επίσης, σε μεγάλο βαθμό και την παραγωγή αληθοφανών συναισθημάτων μέσω των δικών μου προσωπικών βιωμάτων. Όλα αυτά όμως , σε κάθε δουλειά, δεν είναι καθαρά επιλογή του ηθοποιού. Πολλές φορές ο τρόπος που θέλεις να δουλέψεις έναν ρόλο, δε συμβαδίζει με την κατεύθυνση που δίνει ο σκηνοθέτης και τότε είσαι αναγκασμένος, ως επαγγελματίας, να κάνεις πίσω και να την ακολουθήσεις.

Το θέατρο κατείχε σημαντική θέση στην κοινωνική ζωή της χώρας από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του. Σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης, ο χώρος του θέατρου έχει επηρεαστεί;

Η αλήθεια είναι ότι ο χώρος του θεάτρου, στα χρόνια της κρίσης, έχει δεχθεί πλήγματα. Πολλά από αυτά ανεπανόρθωτα. Όμως δε θέλω να μιζεριάζω και δεν το επέτρεψα ποτέ αυτό στον εαυτό μου. Η ηλικία του θεάτρου πατάει σε τετραψήφιο νούμερο, σέβομαι τη δουλειά που κάνω, την ιστορία της, και ελπίζω να βοηθήσω την ανά(σ)ταση της!!!

Στην σημερινή πραγματικότητα ο ηθοποιός ποιεί ήθος;

Είναι μια τέχνη μαγική, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Εξέλιξη, επιτυχία, αποτυχία, χαρά, λύπη, απογοήτευση, χειροκρότημα, δόξα , πείνα, στέρηση, μοναξιά, ευτυχία, συναισθήματα και καταστάσεις που εναλλάσσονται και θα παίρνουν η μία τη θέση της άλλης για μια ολόκληρη ζωή. Ένας ανήσυχος και αεικίνητος άνθρωπος όπως εγώ, πως θα μπορούσε να λείπει από αυτό το γαιτανάκι; Και ναι!!! Ο ηθοποιός σήμερα ποιεί ήθος!! Με τα κόμπλεξ του, τις ανασφάλειες του, τα λάθη του!!! Δεν παύει να είναι άνθρωπος, και να παλεύει ,όπως όλοι ,για αυτό που αποφάσισε να πρεσβεύσει!!! Άλλος το καταφέρνει καλύτερα κι άλλος το μεταδίδει καλύτερα!!

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου βήματα;

Θεατρικά μας περιμένει μια μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με τα “Ομμάτα Δακρωμένα”. Βρίσκομαι σε συζητήσεις σε προχωρημένο στάδιο για ένα νέο σήριαλ, για τη νέα σεζόν. Επίσης συζητάμε με ένα δυνατό team συνεργατών και την ‘πρώτη’ ενός δικού μου έργου! Πρώτη προβολή θα είναι; Πρώτη παράσταση θα είναι; Ακόμη δεν έχουμε αποφασίσει!!