Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Προοιμιακώς να αναφερθεί πως τοποθετημένοι αμφιθεατρικώς στο χείλος κρημνού στον Παρνασσό σε υψόμετρο 500 και πλέον μέτρων, οι #Δελφοί ακόμα και σήμερα αναβλύζουν ακαταλύτως αύρα αρχαϊκή, προσφέροντας θέα πανοραμική προς το Κρισαίον πεδίον, τον Κορινθιακό κόλπο και τα βουνά της βόρειας Νήσου του Πέλοπος. Θα λέγαμε ότι εκεί συμπυκνώνονται ιστορικές νίκες και κατακτήσεις του Ελληνισμού της Κλασικής περιόδου.
Αρρήκτως συνδεδεμένα και τα ύδατα της Κασταλίας πηγής. Εκεί λοιπόν, στον επονομαζόμενο ‘’ομφαλό’’ της γης, εξου και η λαξευμένη πέτρα με το περίφημο ‘’αγρηνόν’’, έλαβε χώρα η διαμάχη ανάμεσα στον #Ηρακλή των Θηβών και τον #Απόλλωνα. Η προφορική παράδοση των Ελλήνων μας μεταφέρει πως ο ήρωας μετέβη στο μαντείο για να ζητήσει χρησμό, η #Πυθία όμως αρνήθηκε να ανεβεί στον τρίποδα της με συνέπεια ο ήρωας να εξοργιστεί, να της τον πάρει και να φθάσει μέχρι το #Γύθειο ή στον Φενεό της #Αρκαδίας. Τον κατεδίωξε λοιπόν ο Απόλλων για να του τον πάρει πίσω, παρενέβη όμως ο πατέρας τους ο Ζευς ρίχνοντας κεραυνό ανάμεσα τους, έτσι ο #Ηρακλής τον επέστρεψε.
Θαρρώ πως δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας και ως εκ τούτου θα καταδυθώ περαιτέρω στις γραφές, σε μία άκρως ενδιαφέρουσα πτυχή, αυτή που μας αναφέρει ο Μάρκος Τύλλιος #Κικέρων στο έργο του ‘’Φύση των θεών’’/De Natura Deorum’’, κατά την οποία ο πρωταγωνιστής του προαναφερθέντος συμβάντος, είναι ο Ηρακλής του Αιθερίου Διός, ενός ‘’αρχαιότερου’’ Διός και της Λυσιθέας, της θυγατέρας του Ωκεανού. Επικαλούμενη η εξέχουσα αυτή προσωπικότητα της Ρώμης έρευνες ‘’αρμοδίων της εποχής που δεν είναι τόσο γνωστές’’, θεωρεί ότι ο Ηρακλής του Διός και της #Αλκμήνης, ο κλασικός τρόπον τινά, είναι μακράν νεότερος στα αρχαία χρονικά και μάλιστα 6ος στην κατάταξη με τις προσωπικότητες που είχαν το ίδιο όνομα.
Ο Φλάβιος #Αρριανός πάλι στο έργο του ‘’Αλεξάνδρου Ανάβασις’’, μας πληροφορεί ότι ούτε καν στον Ηρακλή δεν αποδοθήκαν θεϊκές τιμές όσο ήταν εν ζωή, παρά μόνο όταν εξεμέτρησε το ζην και κατόπιν Δελφικής χρησμοδοσίας. Εμπνευσμένος για νιοστή φορά εκ των μυθικών έργων του ενδοξότερου των ηρώων, προχώρησα σε σκιαγραφική μελέτη του – κατά το μάλλον η ήττον – τρίποδος των Δελφών, ο λεγόμενος και Τρικάρηνος Όφις, δηλαδή ο έχων τρία κάρηνα (κεφαλές), όστις φιλοτεχνήθηκε εκ των λαφύρων της μάχης των #Πλαταιών το 479 π.Χ., μεταξύ #Ελλήνων και Αχαιμενιδών #Περσών.
Απομνημονεύστε εδώ, πως πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα της κλασικής εποχής και δει της πρώιμης, μίας εποχής κατά την οποία γεννήθηκε η #ιστορία με την πραγματική έννοια του όρου, καθώς επίσης και μίας #φιλοσοφίας που διερευνούσε τον νου του ανθρώπου και όχι μόνο τον κόσμο γύρω του. Επί των περιελισσόμενων τριών όφεων λοιπόν και κατόπιν απάλειψης του επιγράμματος του στρατηγού Παυσανία, χαράχτηκαν τα ονόματα 31 Ελληνικών πόλεων που είχαν λάβει μέρος στην μάχη, τα οποία σώζονται μέχρι και σήμερα. Το ύψους 8 μέτρων σύμπλεγμα κατασκευάσθηκε το 478 π.Χ. και είχε στηθεί στα δεξιά της ιεράς οδού πλησίον του ναού του Απόλλωνος, με το ‘’χρυσάφι να λάμπει κάτω από τις ανταύγειες των περίτεχνων τριπόδων’’ που λέει και ο Βαχκυλίδης, ενώ Εξ Ηροδότου και Θουκυδίδου λαμβάνουμε πληροφορίες για τις τρεις κεφαλές στο άνω μέρος.
Εντούτοις ο #Μέγας_Κωνσταντίνος τον μετέφερε το 330 μ.Χ. στην #Κωνσταντινούπολη, στον Ιππόδρομο της οποίας σώζονται μέχρι σήμερα τα εναπομείναντα ορειχάλκινα σώματα των όφεων και τον Δεκέμβριο του 2015 τοποθετήθηκε αντίγραφο της στήλης στην αρχική της τοποθεσία στους Δελφούς, το οποίο κατασκευάστηκε βάσει γύψινου αντίγραφου του πρωτότυπου στην Κωνσταντινούπολη.
