Η Ευαγγελία Αβραμίδου στην Επίμονη Τέχνη

Το polismagazino.gr θέτει μία σειρά ερωτήσεων με σκοπό μια πιο προσωπική γνωριμία με Αγαπημένους μας Επίμονους καλλιτέχνες.

Επίμονη Τέχνη: Ιδρυση – Καλλιτεχνική επιμέλεια Χρύσα Μπαρζόκα www.facebook.com/chris.alevra

Η “Επίμονη Τέχνη” είναι μία ομαδική έκθεση χωρίς μεσάζοντες, η οποία ιδρύθηκε από τη ζωγράφο Χρύσα Μπαρζόκα το 2018 στο Μπενσουσάν Χαν, “μια συλλογική έκθεση εικαστικών καλλιτεχνών στην οποία καλλιτέχνες με τους οποίους μας δένουν ίδια ιδανικά θα συνεκθέσουμε χωρίς καμία απολύτως δέσμευση με την απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη ελευθερία που πρέπει να διέπει την πραγματική Τέχνη, σε πείσμα των εγκαθιδρυμένων συμφερόντων που κατακεραυνώνουν την δημιουργικότητα μας. Μια τέχνη Επίμονη, την δική μας τέχνη”. Χ.Μ.

Η συμμετοχή σας στην ομάδα της Επίμονης Τέχνης δημιουργεί την ανάγκη να γνωρίσουμε τον καλλιτέχνη που βρίσκεται πίσω από τα έργα τα οποία συνομιλούν με το φιλότεχνο κοινό. Θα θέλατε να μας πείτε πού πιστεύετε ότι οφείλεται η επιτυχημένη επαφή σας με το κοινό; Η επίμονη τέχνη αποτελείται από καλλιτέχνες γεμάτους ζωντάνια και όρεξη για συνεισφορά στην κοινωνία μέσω της ανάδειξης των δημιουργημάτων τους. Η αμεσότητα αυτή την οποία και εγώ πρεσβεύω είναι υπεύθυνη για την επιτυχημένη επαφή με το κοινό. Παράλληλα, επειδή είμαι δασολόγος – Ερευνήτρια στο τομέα της Γενετικής Βελτίωσης  Δασικών Δένδρων στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Δασικών Οικοσυστημάτων του ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ στην Αθήνα τρέχω μια παράλληλη δράση. Τοποθετώ κάποια μικρά έργα μου σε πάρκα και άλση των πόλεων, ονόμασα το project μου FreeArt προκειμένου να φέρω τον απλό πολίτη κοντά με τη τέχνη και τη φύση. Ειδικά την περίοδο του Covid, αναδείχθηκε η σημασία του αστικού πρασίνου στην καθημερινότητα μας. Νομίζω ότι μια τέτοια κίνηση έκθεσης έργων τέχνης σε πάρκα και άλση, ενδεχόμενα να αύξανε το ενδιαφέρον και την περιέργεια των ανυποψίαστων κατοίκων, που κατά κάποιον τρόπο θα γινόταν κοινωνοί της δημιουργίας και της συλλογικότητας της τέχνης.

Ποιος από τους εν ζωή καλλιτέχνες, σάς εκφράζει εικαστικά; Επειδή έως σήμερα ασχολούμαι με την αφηρημένη τέχνη με εκφράζουν εικαστικά διάφοροι καλλιτέχνες από το εξωτερικό όπως η Elissar Haikal Nooh που είναι μια καλλιτέχνης με καταγωγή από τη Συρία και το Λίβανο. Λόγω του διαδικτύου είναι εύκολο να θαυμάζεις και να επηρεάζεσαι από καλλιτέχνες από όλα τα μέρη του κόσμου.

Εάν ναυαγούσατε σε ένα νησί, πέρα από τα βασικά τα οποία θα σας έλειπαν, θα βρίσκατε τρόπο να εκφραζοσασταν καλλιτεχνικά και ποιος θα ήταν αυτός; Εάν ναυαγούσα σε ένα νησί θα έβρισκα τρόπο να εκφραστώ καλλιτεχνικά μέσω της φύσης. Θα παρατηρούσα τη φύση, τα αστέρια το φεγγάρι, τον ήλιο, τη θάλασσα και είμαι σίγουρη ότι θα ερχόμουν πιο κοντά με τον εαυτό μου και την βαθύτερη συνειδητοποίηση του ποια πραγματικά είμαι. Η ίδια η φύση είναι τέχνη, από την οποία μπορούμε συνεχώς να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε. Ο χρόνος που απαιτείται για να φυτρώσει ένα σπέρμα, οι ρίζες που θα αναπτύξει, τα πρώτα άνθη που θα εμφανιστούν, τα πρώτα φύλλα που πέφτουν και όλος ο κύκλος μεταμόρφωσης είναι έργα τέχνης ασύλληπτα.

Ποια θεωρείτε οτι είναι η ανώτερη των αξιών σας; Η ανώτερη των αξιών για μένα είναι η αγάπη. Η υγιής ανιδιοτελής αγάπη που προέρχεται από την ψυχή που προέρχεται πηγαία από την πρωτίστως υγιής αγάπη για τον εαυτό μας. Μετά την αγάπη είναι η διάκριση. Η διάκριση να ξέρεις που να δώσεις, να ξέρεις που να βάλεις όρια, να μπορείς να καταλαβαίνεις, να έχεις ενσυναίσθησή. Η διάκριση επίσης είναι αρετή στο να γνωρίζεις πότε να σιωπάς για να μη πληγώσεις, να υποχωρείς ακόμα και αν έχεις δίκιο μερικές φορές.

Ποιος ο λόγος έμπνευσης και συνεργασίας σας με την Επιμονή Τέχνη; Άρχισα πρόσφατα να ζωγραφίζω μόλις το Φεβρουάριο του 2022, μετά από το εγκεφαλικό του πατέρα μου, πρώτα με τέμπερες και έπειτα με ακρυλικά όπου και ενθουσιάστηκα. Ένιωσα ξαφνικά μια ελευθερία και μια γαλήνη μέσω των χρωμάτων και της αφηρημένης τέχνης. Είμαι αυτοδίδακτη και δρω πηγαία. Μέσω της ζωγραφικής εκφράζω πτυχές του εαυτού μου που χρόνια έκρυβα. Νιώθω να μεταμορφώνομαι, νιώθω να βρίσκω το παιδί μέσα μου που ήταν κρυμμένο από τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες. Την Επίμονη Τέχνη τη συνάντησα στο ευλογημένο νησί της Σύμης τον Αύγουστο του 2022 τυχαία, παρόλο που είμαι Θεσσαλονικιά. Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά και η έκπληξη για μένα. Στις διακοπές μου λοιπόν βρέθηκα μπροστά  στην Επίμονη Τέχνη και κατευθείαν με άγγιξε η ζεστή ανοιχτή αγκαλιά της. Οι άνθρωποι που είναι στην Επίμονη Τέχνη είναι καλλιτέχνες στη ψυχή που αγαπάνε αυτό που υπηρετούν και αυτός είναι και ο κύριος λόγος που συνεργάζομαι μαζί τους παρόλο που τώρα εργάζομαι και ζω στην Αθήνα.

Ποια από τις συνεργασίες σας με την Επιμονή Τέχνη αγαπήσατε περισσότερο & γιατί; Πρόσφατα ξεκίνησα να συνεργάζομαι με την Επίμονη Τέχνη και η έκθεση για τα 100 χρόνια Μικρασιάτικης καταστροφής ήταν και η πρώτη μου. Τόσο πολύ συγκινήθηκα και με άγγιξε η συγκεκριμένη έκθεση διότι έχω και ποντιακές ρίζες και ο ξεριζωμός, ο πόνος που οι πρόγονοι μας υπέστησαν είναι χαραγμένο στο DNA μας.

Τι τίτλο θα δίνατε στην αυτοβιογραφία σας; Συνοψίζοντας σε δυο λέξεις  την αυτοβιογραφία μου θα μπορούσα να την ονομάσω Επιμονή & Εργατικότητα. Καθώς είμαι και ποντιακής καταγωγής από τη πλευρά του πατέρα μου και  με μανιάτικες ρίζες από τη πλευρά της μητέρας μου νομίζω ό,τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα στη ζωή μου το έχω κατακτήσει από αυτές τις δυο αρετές παρόλη την ανυπομονησία που επίσης με διακρίνει. Οπότε ναι επιμονή και εργατικότητα μπορούν να δράσουν θετικά σε όποιο στόχο και αν έχει ο κάθε άνθρωπος.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι που ακούτε όταν είστε σε λύπη, έρωτα ή χαρά; Αγαπημένο τραγούδι λύπης: Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα, (Γρηγόρης Μπιθικώτσης). Όλοι περαστικοί είμαστε σε αυτή τη ζωή και το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι πεθαίνουν χωρίς καν να προλάβουν να ζήσουν. Αγαπημένο τραγούδι έρωτα και χαράς: «It’s a beautiful day” των U2.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας και ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη τραγωδία που έχει ζήσει η ανθρωπότητα; Ο μεγαλύτερος φόβος είναι να μη καταφέρω να ξεπεράσω τους φόβους μου και να μην εξελιχθώ στο 100% των δυνατοτήτων μου. Νομίζω ότι αυτό είναι το κυριότερο εμπόδιο στην εξέλιξη των περισσότερων ανθρώπων. Δε μπορώ να κρίνω τη μεγαλύτερη τραγωδία της ανθρωπότητας, ωστόσο παρατηρώ καθημερινά τη λύπη στα μάτια των ανθρώπων, την έλλειψη χαράς και ζωντάνιας για τη ζωή για τη δημιουργία και για εξέλιξη και νομίζω ότι αυτό είναι ήδη τραγωδία.

Πιστεύετε ότι η Τέχνη μπορεί να κάνει καλύτερο τον κόσμο; Αν δεν υπήρχε τέχνη δε θα μπορούσαμε να απεικονίσουμε το ψυχισμό μας το υποσυνείδητό μας το είναι μας. Η τέχνη σε όλες τις μορφές της ανυψώνει την ανθρώπινη υπόσταση είναι κινητήριος δύναμη εξέλιξης της ανθρωπότητας. Η τέχνη είναι ότι αρωγός στην παιδεία. Ο άνθρωπος δεν αρκείται στο καλό αλλά επιθυμεί και το ωραίο, το αισθητικά άρτιο. Η τέχνη λοιπόν εκπαιδεύει, εξαρμονίζει, αυξάνει τα όρια της φαντασίας, απελευθερώνει και θεραπεύει, όχι μόνον τον δημιουργό αλλά και τον παρατηρητή. Θυμάμαι είχα διαβάσει ένα κείμενο που με σημάδεψε και έλεγε: «μα εγώ δε ξέρω να ζωγραφίζω…αλλά έχετε ακούσει ποτέ ένα παιδί να λέει αυτή τη φράση; να λέει ότι δε μπορεί να ζωγραφίσει;» και νομίζω ότι εκεί είναι και το πρόβλημα, μεγαλώνοντας ο καθένας μας χάνουμε το εσωτερικό μας παιδί, την αθωότητα, τη χαρά του να δημιουργείς κάτι και ας μην είναι τέλειο. Χάνοντας το εσωτερικό μας παιδί κλεινόμαστε σε συμβατικότητες και δυστυχούμε. Σήμερα οι εικαστικοί προσφέρουν τη ψυχή τους μέσω των δημιουργημάτων τους. Εκθέτουν και εκτίθενται σε ένα κόσμο που η απόκτηση υλικών αγαθών έχει καταστεί αυτοσκοπός. Ο ρόλος τους είναι σημαντικός καθώς κρατάνε το «φως», τη «φωτιά» σαν ένας Προμηθέας, και μεταφέρουν στο προσιτό το απρόσιτο, το θείο στον άνθρωπο.

Πόσο σας επηρεάζουν οι καθημερινές σκληρές ειδήσεις που ακούμε και έχουν να κάνουν με παιδοφιλία με γυναικοκτονίες και με όλα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας; Στο σπίτι μου δεν έχω τηλεόραση για αυτόν ακριβώς το λόγο, ενημερώνομαι  σποραδικά είτε από το ραδιόφωνο είτε από το διαδίκτυο. Πιστεύω ότι η συνεχής ενασχόληση με δυσάρεστες ειδήσεις μου απορροφά ζωτική ενέργεια που δε θέλω να διαθέσω προς αυτόν το σκοπό. Προτιμώ να ζωγραφίσω, να γυμναστώ, να πάω ένα περίπατο, να μαγειρέψω κ.α. παρά να αναλώνω το χρόνο μου σε συνεχείς επαναλήψεις της τραγικής πτυχής του ανθρώπου. Θέλω να βελτιώνω εμένα και όχι να κρίνω τα πεπραγμένα άλλων και να επηρεάζομαι από τις αρνητικές επαναλαμβανόμενες ειδήσεις. «Να αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω» είπε ο Ν. Καζαντζάκης και πάνω σε αυτό το ρητό προσπαθώ να πορεύομαι.

Θα σκεφτόσασταν να χαρίσετε κάποιο έργο σας για Φιλανθρωπικό σκοπό & αν ναι σε ποιόν; Θα μπορούσα να χαρίσω όλα τα έργα μου για τα παιδιά και ειδικότερα για την μικρότερη πέμπτη ανιψούλα μου που αντιμετωπίζει πρόβλημα κατάποσης από τότε που γεννήθηκε. Τα παιδιά είναι το μέλλον μας, είναι ο σπόρος που φυτεύουμε για τη μελλοντική κοινωνία. Η κιβωτός του κόσμου, το χαμόγελο του παιδιού είναι οργανώσεις που θα σκεφτόμουν να χαρίσω ανοιχτόκαρδα έργα μου δεδομένου του σκοπού που υπηρετούν.

Σύντομο Βιογραφικό: Η Ευαγγελία Αβραμίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη ωστόσο σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι διδάκτορας Δασικής Γενετικής και Βελτίωσης Δασοπονικών Ειδών του Τμήματος Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι Εντεταλμένη Ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Δασικών Οικοσυστημάτων του ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ όπου εδώ και 5 χρόνια πραγματοποιεί έρευνες που σχετίζονται με το DNA των δασικών και όχι μόνο φυτικών ειδών. Αγαπάει πολύ τα χρώματα τα ταξίδια και την εξερεύνηση και ξεκίνησε να ζωγραφίζει έπειτα από το εγκεφαλικό του πατέρα της. Είναι αυτοδίδακτη και πιστεύει ότι η τέχνη είναι μια ανώτερη μορφή ψυχικής ανάτασης και αγάπης, και ο καθένας μπορεί να την εκφράζει όπως επιθυμεί και νιώθει.