Συνέντευξη στο δημοσιογράφο Θάνο Ξάνθο
«Η ζωή, ο θάνατος κι αναμεσίς η Τέχνη» είπε κάποτε ο Νίκος Εγγονόπουλος. Αυτή η φράση μου ήρθε στο μυαλό, συνομιλώντας με την άξια και αεικίνητη εικαστικό Ελεάννα Μαρτίνου. Μία γυναίκα που η τέχνη της, η ζωγραφική, είναι ένα μέσο επικοινωνίας, κατάθεσης ψυχής, μέσο έκφρασης για κάθε κοινωνική κι ανθρώπινη πτυχή. Η ψυχή και η αλήθεια της είναι το κέντρο βάρους της ενασχόλησής της με την ζωγραφική. Η ίδια μου έδωσε μία πολύ ειλικρινή συνέντευξη, αποτυπώνοντας τον ψυχισμό της αλλά και την ζέση της για ζωή και αλλεπάλληλη δημιουργία. Απολαύστε την!
Παιδί της τέχνης. Ποιο ήταν το έναυσμα που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την τέχνη και πιο ειδικά με τα εικαστικά;
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα πρόβλημα να δεχτώ τον κόσμο όπως είναι, ή να νιώσω πως ανήκω σε μία ευρύτερη κοινότητα. Ακόμα και σήμερα, συνεχίζω να ονειρεύομαι, γιατί η υπάρχουσα πραγματικότητα δεν μου αρέσει. Παρότι έχω πλέον την εμπειρία να διαχειρίζομαι τις καταστάσεις -χωρίς να διαταράσσω επικίνδυνα την ψυχική μου γαλήνη- πάντοτε παλεύω για το καλύτερο δυνατόν, έτσι όπως αντιλαμβάνομαι την αλήθεια. Σήμερα, θεωρώ προσωπική ευθύνη όλων των πολιτών, να συμβάλλει ο καθένας με τον τρόπο που μπορεί στην κοινωνία, μέσα από μια αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ζωγραφίζω. Η πρώτη μου σχέση με τον κόσμο της τέχνης δημιουργήθηκε στο ωδείο Αθηνών, όπου σπούδασα κλασική μουσική, ξεκινώντας στα έξι μου χρόνια. Παράλληλα, ήδη από τότε, ζωγράφιζα ή έφτιαχνα με τα χέρια μου τρισδιάστατες κατασκευές.
Η τέχνη σας, αποτελεί και μία υγιή δίοδο επικοινωνίας, για όσα δεν μπορούμε ή δεν τολμάμε να πούμε μέσα στην καθημερινότητά μας;
Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι φέρουν τον πλούτο των γνώσεων και του ψυχικού τους κόσμου. Κάθε άνθρωπος είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Η μεγάλη διαφορά όμως, είναι, πως ένας ζωγράφος έχει στα χέρια του ως πολεμοφόδιο ένα μέσο παγκόσμιο, υπεράνω γλώσσας και εθνικότητας, για να εκφράσει δημόσια είτε αυτά που έχει να πει όταν αφορούν και άλλους, είτε να καταγράψει τη σιωπή του όταν δουλεύει μόνο για τον εαυτό του, στον κλειστό χώρο του εργαστηρίου, για δική του εκτόνωση, το οποίο φυσικά δεν αφορά τρίτους. Το πώς επιλέγει κανείς να ζει στην καθημερινότητα, εκφράζει και διαμορφώνει την πολιτική του θέση.
Τα έργα σας, διέπουν η ποικιλία, η συνέπεια κι έχουν ταυτότητα. Τι άλλο θεωρείτε ότι τα χαρακτηρίζει;
Θεωρώ πως η συνέπεια ενός καλλιτέχνη κρίνεται σε βάθος χρόνου, συνήθως εκ των υστέρων, όταν έχει ολοκληρώσει τη διαδρομή του. Όταν υπάρχει αυθεντικότητα, πίστη και επιμονή, χωρίς επιφανειακές αντιγραφές άλλων, τότε προκύπτει μία πρωτοτυπία, έχοντας επίγνωση της ιστορίας και του τι έχει προηγηθεί. Αυτή είναι η συμβολή στην οποία φιλοδοξούμε. Με ενδιαφέρει η σύνδεση μεταξύ διαστρωματώσεων της ιστορίας. Η Αθήνα, όπως ολόκληρη η Ελλάδα, αποτελείται από απανωτά επίπεδα ιστορίας: αρχαίας Ελλάδας, Βυζαντίου, λαϊκής κουλτούρας, φυσικού τοπίου, πολιτικών συγκρούσεων. Υπάρχει ασύλληπτος πλούτος εδώ, που νομίζω ότι εκτιμάται και αξιοποιείται, παραδόξως, περισσότερο από Έλληνες της διασποράς, ή φιλέλληνες, παρά από τους κατοίκους αυτής της χώρας. Είναι αξιοπρόσεκτο, πόσο πιο καθαρά αντιλαμβανόμαστε την ιστορία, όταν παίρνουμε απόσταση και βλέπουμε αντικειμενικά, χωρίς συναισθηματισμό. Ζούμε σε μία πολύ ενδιαφέρουσα εποχή. Η Αθήνα είναι πλέον μία πολυπολιτισμική πρωτεύουσα του κόσμου και συνεχίζει κάθε μέρα να αλλάζει.
Τι μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για εσάς, κάθε φορά;
Σε γενικές γραμμές δεν πιστεύω στην έμπνευση, αλλά στον όγκο δουλειάς και στην πειθαρχία. Για μένα, η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης βρίσκεται κυρίως έξω από το εργαστήριο και είναι τα ταξίδια σε μέρη όπου υπάρχει οργανωμένη δομή για την τέχνη και πολιτιστική πολιτική. Πρόσφατα, πέρασα ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην Νέα Υόρκη όπου μπόρεσα να δω από κοντά σπουδαίες δουλειές, μεγάλα μουσεία και να επισκεφθώ εργαστήρια καλλιτεχνών, κυρίως Ελλήνων της διασποράς, που είναι ενεργοί εκεί και μπορούν να επικοινωνούν τη δουλειά τους σε ευρύτερη κλίμακα γιατί ζουν σε ένα περιβάλλον με οργανωμένη πολιτιστική πολιτική. Η συνάντηση με ανθρώπους που έχουν ξεχωριστή προσωπικότητα και ανήκουν σε άλλους τομείς εκτός της τέχνης, επίσης, αποτελεί σημαντική πηγή έμπνευσης.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι παράλληλα, να συνδυάσετε έναν συμβολισμό μαζί με συναίσθημα, μέσα από ένα έργο;
Στη δουλειά, συνδυάζονται διαστρωματώσεις σημαντικών ιστορικών κτιρίων όπως είναι η Καπνικαρέα, ή η Μπλε Πολυκατοικία των Εξαρχείων, με εικόνες από την ελληνική επαρχία και προκύπτουν τελικά, από τις επάλληλες διαστρωματώσεις, μια χαρτογράφηση και ένα πλέγμα διαδρομών, σε μητροπόλεις της φαντασίας μου. Στο έργο «Κόκκινα Καλντερίμια» περιλαμβάνεται ένα θραύσμα από το σπίτι της γιαγιάς μου στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας από όπου κατάγομαι. Πιστεύω ότι η ιδιαιτερότητα της Αθήνας συγκριτικά με άλλες σύγχρονες μητροπόλεις, είναι πως πρόκειται για συρραφή χωριών. Είναι το αποτέλεσμα της εσωτερικής μετανάστευσης της γενιάς των γονιών μας, που έφεραν μαζί τους μια αισθητική ρουστίκ. Ο «εξευγενισμός» της (gentrification) που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, δημιουργεί τεράστια ψαλίδα μεταξύ του πλούτου και της φτώχειας και προσελκύει αγοραστές πολύ μεγάλης οικονομικής επιφάνειας, σπάνια Έλληνες. Η πόλη αλλάζει. Είναι ένας μεγάλος Λαβύρινθος κι εμείς ψάχνουμε καθημερινά για τον Μινώταυρο.
Τι αποτελεί πρό(σ)κληση για εσάς και ποιες είναι αυτές που έχετε βιώσει μέσα στα χρόνια, στη δουλειά σας;
Οι πιο ξεκούραστες προ(σ)κλήσεις είναι οι παραγγελίες. Τα πρώτα βιβλία των οποίων ανέλαβα τα εξώφυλλα και την εικονογράφηση, πριν μια δεκαετία, ήταν στις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Στον εκθεσιακό χώρο των εκδόσεων πραγματοποιήθηκε ατομική έκθεση το 2013 και ο κατάλογος «12&1 Φυσιογνωμίες» βρίσκεται πλέον στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης (ΙΣΕΤ). Έκτοτε, έχουν προκύψει και άλλες συνεργασίες: εικονογράφηση για καταλόγους και αφίσες του τμήματος μουσικών σπουδών φιλοσοφικής σχολής Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών, εξώφυλλα βιβλίων της καθηγήτριας και προέδρου του τμήματος μουσικών σπουδών Αναστασίας Γεωργάκη, αφίσες για μουσικά σχήματα στο ωδείο Αθηνών, εικαστικά βίντεο των Γιώργου Νταλάρα και Μπάμπη Στόκα για την εταιρία Cobalt και την Eleftheria Tseliou gallery, εξώφυλλο cd του Μπάμπη Τσέρτου, εικονογραφήσεις στους εκδοτικούς οίκους Εστία, Κριτική, Καστανιώτης, Fagotto, Λογείον, Σαιξπηρικόν και πρόσφατα μία νέα συνεργασία με τον Νίκο Γραίγο, ερμηνευτή και επιμελητή μουσικών παραγωγών, με σειρά εικονογραφήσεων.
Νιώσατε ποτέ την ανασφάλεια που βιώνουν οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα για το μέλλον τους; Σκεφτήκατε να τα παρατήσετε ποτέ ή να ασχοληθείτε με κάτι διαφορετικό;
Βιοπορίζομαι κυρίως από τη διδασκαλία εικαστικών σε ενηλίκους. Ξεκίνησα να διδάσκω στα 19 μου, όταν μπήκα στο πρώτο έτος σπουδών στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας. Έμαθα τη δουλειά στο εργαστήριο προετοιμασίας υποψηφίων της ζωγράφου Βίλης Κανελλοπούλου, η οποία με βοήθησε να εισαχθώ στη σχολή με εξετάσεις και αμέσως με πήρε ως βοηθό της στη διδασκαλία σχεδίου, όταν τα κατάφερα. Στη συνέχεια, έπιασα δουλειά ως βοηθός γκαλερί, στην γκαλερί Batagianni gallery, της Βάσως Μπαταγιάννη, με την οποία σήμερα συνεργάζομαι ως καλλιτέχνης. Παράλληλα, διδάσκω στα πολιτιστικά προγράμματα της Κ.Ε.Δ.Α. του δήμου Αμαρουσίου από το 2006, με πρόεδρο τον Νίκο Πέππα ο οποίος με στηρίζει σταθερά ως εργοδότης. Eπιπλέον, έχω αναλάβει το εικαστικό εργαστήριο ενηλίκων της Πύρνας στην Κηφισιά, έχω πραγματοποιήσει εργαστήρια παιδιών και ενηλίκων στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος το 2018 και επιχείρησα για μια τριετία να διδάξω παιδιά στις ιδιωτικές σχολές Πλάκας από όπου σύντομα, σταμάτησα. Υπάρχει η πολυτέλεια της επιλογής, ουδέποτε χρειάστηκε να διδάξω σε σχολεία ή αναγκάστηκα να κάνω δουλειές που δεν μου αρέσουν. Ανήκω στους τυχερούς προνομιούχους, με γονείς εν ζωή, να μου έχουν χαρίσει τη σιγουριά πως δεν θα χρειαστεί να πληρώσω ποτέ ενοίκιο και με επιπλέον δώρο, ένα δικό μου, προσωπικό εργαστήριο. Θα ήταν αχαριστία να μην τιμήσω την ευκαιρία που μου δόθηκε να διανύσω την καλλιτεχνική μου διαδρομή με ασφάλεια και αξιοπρέπεια, γιατί δεν είναι αυτός ο κανόνας. Είναι άγριος χώρος και άγριος χορός.
Πώς ορίζει η Ελεάννα Μαρτίνου την έννοια του καλλιτέχνη και ποια τα ηχηρά εφόδια που αξίζει να έχει;
Για μένα, καλλιτέχνης στην ψυχή είναι αυτός που μπορεί να ονειρεύεται. Και το όνειρό του να αφορά και άλλους ανθρώπους. Τα εφόδια που πρέπει να έχει είναι ακλόνητη πίστη, επιμονή και πολύ μεγάλη τύχη. Φυσικά, θεωρώ αυτονόητο να γνωρίζει άριστα τα τεχνικά του εργαλεία. Ο εικαστικός καλλιτέχνης δεν αρκεί να γνωρίζει μόνο το κείμενο. Οφείλει να μπορεί, αν θέλει, να κατασκευάσει εικόνες και με παραδοσιακά μέσα, αλλά και με ψηφιακά, γνωρίζοντας σχεδιαστικά προγράμματα και έχοντας την ανησυχία για διαρκή επιμόρφωση των υλικών του στη σύγχρονη εποχή.
Πρόσφατα είδα το πορτραίτο που δημιουργήσατε για τον ταλαντούχο Νίκο Γραίγο, ερμηνευτή και επιμελητή επιτυχημένων μουσικών παραγωγών. Μιλήστε μου λίγο για την επικείμενη συνεργασία σας.
Το 2018 ανέλαβα πέντε εικαστικά βίντεο για τα lyrics του Γιώργου Νταλάρα, το οποίο ήταν μεγάλη τιμή για μένα και η πρώτη μου επαφή ως συνεργάτις με τον χώρο της ελληνικής λαϊκής μουσικής. Έτσι, δόθηκε η δυνατότητα στον κόσμο του ελληνικού τραγουδιού να μπορεί να γνωρίσει το έργο μου. Συναντηθήκαμε με τον Νίκο Γραίγο, αφού είχε δει τα μουσικά βίντεο που υπάρχουν στο διαδίκτυο, και μου έκανε την πρόταση να αναλάβω τα εικαστικά για την μεγάλη περιοδεία στο μουσικό έργο του Γιώργου Ζαμπέτα. Ανυπομονώ να ανακοινώσει ο ίδιος περισσότερες λεπτομέρειες όταν κρίνει πως είναι η κατάλληλη στιγμή. Δουλεύω με ιδιαίτερο κέφι για τη συνεργασία μας. Τον ευχαριστώ για την πρόσκληση να δουλέψω πάνω σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας μας και να γνωρίσω τους ανθρώπους της ομάδας του, οι οποίοι είναι σημαντικοί στον τομέα τους. Με ικανοποιεί ιδιαίτερα η συνεργασία με μουσικούς, λόγω και των δικών μου μουσικών σπουδών στο ωδείο Αθηνών. Παρότι δεν έγινα επαγγελματίας μουσικός, καταλαβαίνω και εκτιμώ ιδιαίτερα την καλή μουσική ερμηνεία. Πιστεύω ότι ο Νίκος έχει μέλλον, με όλα τα εφόδια ενός επιτυχημένου καλλιτέχνη και κυρίως, ενός μαχητή που δεν τα παρατάει ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες.
Ποιες προσωπικότητες έπαιξαν ρόλο στην διαμόρφωση της καριέρας σας και λειτούργησαν κι ως «μέντορες» σας;
Θα ήθελα να απαντήσω αφού πρώτα γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι στις λέξεις «καριέρα» και «μέντορες». Θεωρώ πως η τέχνη δεν είναι καριέρα αλλά ιδιότητα. Επίσης, ένα από τα χαρακτηριστικά που διαχωρίζει τον καλλιτέχνη από τους οπαδούς, είναι πως δεν έχει μέντορες, γιατί δεν υπάρχει ειλικρινής καλλιτέχνης που να θεωρεί πως ο ίδιος δεν είναι ισότιμα (αν όχι περισσότερο) σημαντικός. Η λέξη «μέντορας» υπονοεί την υπεροχή του άλλου. Αναγνωρίζω τους πιο έμπειρους από εμένα ως δασκάλους, αλλά όχι ως πιο σημαντικούς. Δεν δέχομαι αρχηγούς στη ζωή μου, μόνο συνοδοιπόρους. Έχω την τύχη να με έχουν τιμήσει με τη φιλία τους άνθρωποι πιο φτασμένοι από μένα, πολύ μεγαλύτερης ηλικίας. Η εμπειρία είναι, πιστεύω, το μόνο πράγμα που δεν μεταβιβάζεται. Γι΄ αυτό, τους ευχαριστώ θερμά για όσες φορές με προστάτεψαν και μου έδωσαν κατεύθυνση ως δώρο, χάρη στη δική τους εμπειρία. Δεν ξεχνώ όμως και όσες περιπτώσεις είχαν τάσεις επιβολής και χειραγώγησης, μέσω της κολακείας, με τρόπο επιζήμιο για μένα στα πρώτα μου βήματα, που ευτυχώς, φρόντισα να λειτουργήσουν ως μάθημα σκληραγώγησης προς όφελός μου.
Θα έλεγα πως διαμόρφωσαν τη διαδρομή μου και λειτούργησαν ως πηγή έμπνευσης, κυρίως, οι άνθρωποι που έχω ερωτευτεί. Αυτοί είναι οι μόνοι που εξιδανίκευσα και λειτούργησαν τελικά ως «μέντορες». Τις φορές που είχα την τύχη να ερωτευτώ σε βάθος μία προσωπικότητα -που συνέβη σπάνια, παρότι ταξιδεύω σε πολλά νεφελώματα- ήταν γιατί έτσι φανταζόμουν την νέα εκδοχή του εαυτού μου εκείνη τη χρονική περίοδο της ζωής μου, ανάλογα με τις ανάγκες μου, οι οποίες δεν είναι στατικές, αλλάζουν διαρκώς. Οι «μέντορες» υπάρχουν μέχρι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να αρχίσουμε ερωτευόμαστε τις νέες του εκδοχές, στην μοναχική μας διαδρομή της ζωής. Καμιά φορά, ερωτεύομαι φαντάσματα, που τα γνωρίζω μέσα από βιβλία, εικόνες, ταινίες, τραγούδια ή περιγραφές. Ένα αγαπημένο μου βιβλίο είναι «Η εγκυκλοπαίδια των νεκρών» του Danilo Kis, εκδόσεις Εξάντας, 1992. Στην «Ιστορία του Δασκάλου και του μαθητή» καταλαβαίνουμε πόσο επικίνδυνο είναι να έχει κανείς μέντορες ή ακόμα χειρότερα, να θεωρεί μέντορα τον εαυτό του: «Είναι επικίνδυνο να σκύβεις πάνω από το κενό του άλλου, με μοναδική επιθυμία να αντικρύσεις εκεί, όπως στο βάθος του πηγαδιού το είδωλό σου, γιατί και αυτό είναι ματαιότης. «Ματαιότης ματαιοτήτων» μας επισημαίνει ο συγγραφέας. Εξίσου επικίνδυνοι είναι και οι έρωτες, συχνά οδηγούν στην συντριβή. Μέσα από τη βία της σύγκρουσης, έρχεται η αναγέννηση και η πιο μεγάλη πηγή δημιουργίας είναι, μάλλον, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Οδηγούν σε απερίγραπτο θυμό και πόνο, έντονα συναισθήματα, που λειτουργούν ως κινητήριος δύναμη δημιουργίας και υπέρβαση ορίων για το άφταστο, με κίνδυνο την αυτοκαταστροφή.
Τι ονειρεύεται η Ελεάννα Μαρτίνου, μέσα αλλά και έξω από τον κόσμο των εικαστικών;
Αγάπη. Και κατ’επέκταση κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Την σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων και την αλληλεπίδραση. Το δίκτυο.
Η Τέχνη τελικά θα σώσει τον κόσμο;
Δεν το γνωρίζω, αλλά το εύχομαι. Μακάρι να υπάρξει ένας καλύτερος κόσμος, ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει μόνο στον κόσμο του Ονείρου. Η τέχνη έχει το ρόλο να μας ταξιδεύει μακριά από την υπάρχουσα κατάσταση, σε νέες πραγματικότητες, αναζητώντας την Αλήθεια.
Ποια έργα σας ή εκθέσεις σας προσωπικές ξεχωρίζετε;
Ξεχωρίζω το διεθνές συμπόσιο για τον Ιάννη Ξενάκη, με τίτλο Xenakis22, το οποίο ανέλαβα εικαστικά. Πραγματοποιήθηκε σε Αθήνα και Ναύπλιο 24-29 Μαίου 2022. Είχα την ευκαιρία για πρόσβαση σε σπάνια αρχεία του Ξενάκη και έτσι ξεκίνησα στο εργαστήριο μία σειρά έργων με αφορμή τον καλλιτέχνη, τα οποία δεν έχω εκθέσει ακόμα. Το συμπόσιο διοργανώθηκε με πρωτοβουλία της καθηγήτριας και προέδρου τμήματος Μουσικών Σπουδών Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Αναστασίας Γεωργάκη, η οποία έχει πραγματοποιήσει διδακτορική διατριβή στο έργο του. Συνεργάτες ήταν: το γαλλικό πανεπιστήμιο Paris 8, Musidance, Eur ArTeC, The Friends of Xenakis Association και το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.
Επίσης, την ίδια χρονιά, πραγματοποιήθηκε η ατομική έκθεση «Αστικές Εντυπώσεις» στο Ίδρυμα Τσιχριτζή στην Κηφισιά σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Νίκης Παπασπύρου. Εξέθεσα μία ενότητα έργων στα οποία πιστεύω και θεωρώ πως λειτουργούν ως βάση μιας καινούριας διαδρομής που με ενδιαφέρει. Ξεχωρίζω επίσης την παρουσίαση έργων στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία, το 2018, στο τηλεσκόπιο Δωρίδης. Εκεί, μου δόθηκε η ευκαιρία να εκθέσω ζωγραφικά «νεφελώματα» εμπνευσμένα από την αστρο-χαρτογραφία, μέσα σε προθήκες με εργαλεία που ανήκουν στο αστεροσκοπείο -ήδη από τον 19ο αιώνα- και με παράλληλη δράση την παρατήρηση του Ουρανού, από το τηλεσκόπιο που βρίσκεται στο θόλο του λόφου Νυμφών στο Θησείο. Η πρόσκληση έγινε από την Φιόρη-Αναστασία Μεταλληνού, αστροφυσικό, η οποία έχει οργανώσει πλήθος καλλιτεχνικών δράσεων στον συγκεκριμένο χώρο. Τέλος, θεωρώ ιδιαίτερα τιμητική τη συμμετοχή μου σε δύο ομαδικές εκθέσεις. Πρώτον, στην ομαδική έκθεση «η Ελλάδα στις ΗΠΑ» (Greece in USA) το 2021, σε επιμέλεια της Σωζήτας Γκουντούνα, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, μαζί με πολύ αξιόλογους σύγχρονους Έλληνες καλλιτέχνες. Δεύτερον, την ομαδική έκθεση “Beauty is the Method” το 2015, σε επιμέλεια του Σωτήριου Μπαχτσετζή, στο ελληνοαμερικανικό κολλέγιο Αθήνας, the art gallery of Deree. Εκεί, είδα το έργο συμμετοχής μου δίπλα στα έργα της διεθνούς γλύπτριας Chryssa, Χρύσα Βαρδέα Μαυρομιχάλη, για την οποία εκπονώ διδακτορική διατριβή στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας από το 2018, την οποία σύντομα θα ολοκληρώσω.
Τι ετοιμάζετε για το εγγύς μέλλον;
Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στην τελική ευθεία να ολοκληρώσω την διδακτορική μου διατριβή. Παράλληλα, ετοιμάζω την επόμενη ατομική έκθεση και έχω απαντήσει θετικά σε επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις. Πολύ σύντομα θα πραγματοποιηθεί ομαδική έκθεση καθηγητών του πολιτιστικού κέντρου δήμου Αμαρουσίου στα πλαίσια των εγκαινίων του νέου μας εργαστηρίου ζωγραφικής ενηλίκων. Το εργαστήριο στεγάζεται από αρχές Φεβρουαρίου στο νεοκλασικό κτίριο «Άρτεμις», δίπλα στο γήπεδο Σπύρος Λούης, το οποίο ανακαινίστηκε πρόσφατα και θα παραδοθεί επίσημα στους δημότες με εγκαίνια από τον δήμαρχο Αμαρουσίου Θεόδωρο Αμπατζόγλου. Η έκθεση καθηγητών διοργανώνεται από την Κ.Ε.Δ.Α (Κοινωφελής Επιχείρηση Δήμου Αμαρουσίου).
Περισσότερες πληροφορίες για την Ελεάννα Μαρτίνου στο https://www.eleannamartinou.com/
