Ο Τραϊκούδης Χρήστος είναι οικονομολόγος, προϊστάμενος εμπορικού τμήματος Α’ υλών εταιρείας ανακύκλωσης, Msc in politics & economics in S.E and Eastern Europe, UoM, τακτικό μέλος Δ.Σ της ΕΥΑΘ Παγίων
Στην Ελλάδα η μετριότητα βοηθάει ώστε να μην γίνεσαι απειλή κυρίως σε όσους θέλουν να διατηρούν τους υπολοίπους ημιμαθείς και απαίδευτούς κοινωνικά. Τούτο έχει και άλλες προεκτάσεις σχετικά με το πώς αντιλαμβανόμαστε την επιτυχία και το πώς παράγεται ο πλούτος. Πολύ σημαντικό είναι επίσης να αντιληφθούμε ότι τα δήθεν κεκτημένα δεν ήταν παρά δανεικά όπου αργά ή γρήγορα θα απαιτούσαν κάποιοι να τα επιστρέψουμε. Πώς όμως να επιστρέψεις τα δανεικά αν με αυτά δεν έχεις δημιουργήσει υποδομές ώστε να στηρίξεις την εξωστρέφεια της εθνικής σου οικονομίας; Στην περίπτωση της Ελλάδος δεν θα χρειαζόταν ένας ξένος παρατηρητής να είναι μάντης ώστε να προβλέψει τις χρεωκοπίες της, οι οποίες ήταν αρκετές. Ο λαός πίστεψε τα αφηρημένα ιδεολογήματα κάποιων δήθεν ηγετών, δεν βρήκε ποτέ την οδό της λογικής και του μέτρου και υιοθετώντας ως πρότυπα επιτυχίας και ευμάρειας όσους δια μέσω του σφετερισμού και του ιδίου οφέλους αποκτούσαν περιουσία βρέθηκε να είναι αυτός που *πλήρωνε στο τέλος το μάρμαρο* της ιστορικής λήθης.
*φράση που προέκυψε από τη δωρεά του Γεωργίου Αβέρωφ ύψους 1.000.000 δραχμών ώστε να αναμορφωθεί το Καλλιμάρμαρο στάδιο.
Δυστυχώς η πολιτική στη χώρα μας ήταν και παραμένει ανέξοδη σε ένα βαθμό ο οποίος φαίνεται ότι βαίνει μειούμενος. Παρόλα αυτά τόσο τα τελευταία γεγονότα με τις τόσο αμφιλεγόμενες αποφάσεις και ψευδό-διλήμματα σχετικά με το αν η χώρα έπρεπε να επιλέξει την Ευρώπη ή να πορευτεί εκτός αυτής, για το αν υπάρχει ιός ή όχι, όσο και η αποχή από τις εκλογές, δείχνουν ότι συνεχίζουν να έχουν απήχηση σε πολλά στρώματα της κοινωνίας αλλά για διαφορετικούς λόγους και συμφέροντα.
Βέβαια πόσο απήχηση θα έχουν αυτά τα διλήμματα είναι ευθέως ανάλογο της άγνοιας της ιστορίας καθώς και στην έλλειψη παιδείας, στοιχεία που απομακρύνουν μέρος των πολιτών από τα να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα ή να κρίνουν κάποια πράγματα δια της αρνήσεως ώστε να καταλήξουμε στην κατάφαση.
Το πώς όμως κάποιοι λένε ότι αποστρέφονται την πολιτική και από την άλλη δεν ψάχνουν τα γιατί και τις λύσεις είναι μάλλον αποτέλεσμα της ελλείψεως μίας στέρεης εθνικής συνείδησης, η οποία με τη σειρά της δείχνει έλλειψη κοινωνικής παιδείας. Και αυτό δεν είναι μία τυχαία παρατήρηση αλλά φαίνεται με όσα κανείς μπορεί να δεί απλά με τα μάτια του. Το να μην συμμετέχεις στα κοινά και τούτο δεν σημαίνει ότι πρέπει να είσαι εκλεγμένος κάπου, σημαίνει ότι κάποια στιγμή θα λουστείς τις αποφάσεις κάποιων άλλων κυρίως όταν βάζεις βαθιά το χέρι στην τσέπη χωρίς να βλέπεις τίποτα το ανταποδοτικό ή όταν η ανεργία σου χτυπάει την πόρτα και νιώθεις απεγνωσμένα μόνος ενώ άλλοι πλουτίζουν εις βάρος σου εκμεταλλευόμενοι αυτήν σου τη στάση της αποχής. Αν ενδιαφερόσουν για το πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι σου, για την κατάσταση του οδοστρώματος από τους δρόμους που εσύ οδηγείς, για την έλλειψη δημοσίων χώρων και πάρκων όπου θα μπορούσε να παίξει με ασφάλεια το δικό σου παιδί, για τα προβλήματα του κλάδου όπου εργάζεσαι και προχωρούσες σε πράξεις ώστε να πιέσεις τους αρμοδίους να πράξουν και αυτοί με τη σειρά τους τότε σιγά σιγά θα έβλεπες να αλλάζουν πολλά σε πρόσωπα, καθημερινότητα και νόμους.
Το ότι κάποιοι θεωρούν ότι η ανέλιξη κάποιων στην πολιτική σκηνή δεν είναι τόσο αξιοκρατική, τούτο δεν μπορεί να θεωρηθεί απολύτως μεροληπτική ως άποψη. Από την άλλη όμως επιλέγοντας τη μή ενεργή συμμετοχή τους στα κοινά αλλά την εύκολη οδό της κριτικής από τον καναπέ, ας μην περιμένουν να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο.
«Ο τρόπος που συχνά «μεταλλάσσονται» οι απόψεις και οι θέσεις κάποιων προκαλεί μεγάλη εντύπωση όχι όμως σε όσους βολεύονται από αυτήν την «μετάλλαξη» διότι κατά κύριο λόγο εξυπηρετεί προσωπικά συμφέροντα και δεν βασίζεται στην αλλαγή απόψεων μέσα από διάλογο, διαλογισμό και μελέτη.»
Όμως ακόμη και ένας πολιτικός που θέλει να κάνει κάτι θετικό ή πιέζεται από τους ξένους θεσμούς να αλλάξει τα κακώς κείμενα, αν δεν έχει τη στήριξη της κοινωνίας τότε θα τον ρουφήξει και αυτόν η δίνη της ιστορικής ανειλικρίνειας. Υπάρχουν παραδείγματα πολιτικών στη σύγχρονη ιστορία μας οι οποίοι δολοφονήθηκαν, βρέθηκαν στην απομόνωση και εκτός συνόρων και λοιδορήθηκαν. Απεναντίας υπήρξαν και κάποιοι άλλοι οι οποίοι θεωρήθηκαν ηγέτες μονό και μόνο γιατί έλεγαν αφηρημένα συνθήματα όχι εύκολα αντιληπτά από τους πολίτες διότι έτσι είχαν σύρει και άλλοι δήθεν ηγέτες τους Έλληνες να τους αναδείξουν στην εξουσία στο παρελθόν.
Τονίζω αρκετές φορές τα περί ελλείψεως ιστορικής ειλικρίνειας διότι είναι αυτή που γεννά σχεδόν κλωνοποιημένες δυσάρεστες καταστάσεις για την ελληνική κοινωνία. Αν τούτο δεν γίνει αντιληπτό από όσους τουλάχιστον για αρχή ενδιαφέρονται για την πραγματική αλλαγή τότε η επανάληψη της ιστορίας δεν θα είναι στο μέλλον προβλέψεις επι του παρόντος από μάντεις αλλά εύλογες συνέπειες μίας ατέρμονης, μετεμφυλιακής, «θεσμοθετημένης» στο ψέμα και κωμικοτραγικής καθημερινότητας. Τα ίδια όμως ισχύουν και για τους ίδιους τους εαυτού μας εις σε περίπτωση που δεν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε. Δεν θα αναλογιστούμε ποτέ με ειλικρίνεια τα λάθη μας και θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε μόνο με οδηγό τα πάθη μας και τον εγωισμό μας, στοιχεία αμφότερα τα οποία δεν συνάδουν με τη θρησκεία την οποία πιστεύουμε.
Και αν το κύριο μήνυμα των εορτών της Πίστης μας είναι η αγάπη, τότε ένα είναι σίγουρο ότι αγάπη χωρίς πράξεις δεν υπάρχει, όχι του θεαθήναι αλλά ουσιαστικές. Οπότε αγάπη για την πατρίδα είναι επίσης πράξεις και μάλιστα σε καθημερινή βάση και όχι μόνο στις εθνικές επετείους. Άλλωστε ο Θεός και Υιός του δεν μας θυμούνται μόνο στις εορτές και δεν είναι ιδιωτικοί για να νομίζουμε μονίμως ότι προστατεύουν μόνο εμάς ή συγχωρούν μόνο τις δικές μας αμαρτίες για να ξανά κάνουμε ακόμη λίγες παραπάνω.
Καλές γιορτές σε όλους σας με υγεία, ευτυχία και ευδοκίμηση στις προσπάθειες σας.
